Silke ReijndersEerder deelden wij al een bericht dat wij 3 jonge zorgprofessionals sponsoren die vrijwilligerswerk doen in Gambia. Vandaag kregen we een verslag binnen over hoe het daar momenteel gaat.
Mijn naam is Joanne Berghs. Ik ben 18 jaar oud en zit nu in mijn eindexamen jaar van de opleiding doktersassistente. Voor mijn laatste stage van de opleiding heb ik gekozen voor een buitenlandse stage in Gambia. Samen met nog twee klasgenoten zijn we met de organisatie “Go For Africa” meegegaan. Het doel van deze organisatie is het doneren van auto’s in Gambia. We zijn dus ook met de auto in drie weken naar Gambia gereden! Samen met mijn klasgenoten hebben we, dankzij sponsoren zoals Zorg voor welzijn, een busje kunnen kopen. Dit busje gaan we hier in Gambia aan het eind van onze stage doneren aan een klein dorpsziekenhuis. Onze bus wordt dan uiteindelijk gebruikt als een ambulance.
Na een prachtige en onvergetelijke autoreis van 7800 km kwamen we aan in Gambia en werden hier feestelijk ontvangen. Inmiddels lopen we hier al vier weken stage in het ziekenhuis Africmed. De eerste week was het heel erg wennen. Ik stond op de afdeling trauma en hier merkte je meteen de grote verschillen tussen Nederland en Gambia. Naar mijn mening is het allergrootste verschil dat als er geen patiënten zijn, de verpleegkundigen ook letterlijk niks doen. In Nederland doe je dan vlug even de administratie tussendoor, maar je doet nooit helemaal niks. Dit was voor mij dus erg wennen in het begin en ook de manier van rustig werken was vreemd voor mij. Op een ochtend kwam er een jongetje van 2 jaar binnen op de afdeling trauma. Hij reageerde nergens op en het kwijl liep uit zijn mond. De verpleegkundige en de dokter stonden om zijn bed rustig te kletsen en grapjes te maken. Dit was voor mij heel vreemd, omdat we in Nederland snel handelen en tot actie overgaan.
Daarnaast merk je een wereld van verschil in het patiëntencontact. In Nederland ben je constant bezig met het uitleggen aan de patiënt wat je gaat doen en vraag en check je steeds hoe de patiënt zicht voelt, dit gebeurt hier dus niet. Er wordt patiënten niks uitgelegd of gevraagd. Als ze een infuus gaan prikken, doen ze dit gewoon zonder aankondiging, net als bij het geven van medicatie. Echter na mijn vierde week van mijn stage bij Africmed, ben ik hier nu meer op ingesteld.
Ik zit nu op de afdeling die topfloor wordt genoemd en hier worden de opgenomen patiënten behandeld. In Nederland wordt dit ook wel de verpleegafdeling genoemd.
Als (student) doktersassistente mag ik in Nederland geen infuus prikken of een katheter
aanbrengen. Hier in Gambia zijn deze regels niet van kracht en is dat allemaal geen
probleem. Je mag hier als stagiair veel meer verpleegkundige handelingen uitvoeren.
Ik heb in deze weken dan ook al veel gezien en geleerd. Dit hoop ik de komende weken ook nog te
doen!
